Φιλία
Η φιλία είναι η βαθύτερη πνευματική και ψυχική επαφή-επικοινωνία μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων. Εάν δεν υπήρχαν στη ζωή μας οι φίλοι, τότε αυτή θα ήταν μονότονη. Αυτό θα συνέβαινε, επειδή δε θα είχαμε κάποιον να μας συμπαρασταθεί στις κακές στιγμές, να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε δυσκολίες που τυχόν να συναντούσαμε. Επιπλέον δε θα υπήρχε κάποιος να χαρεί μαζί μας στην επιτυχία μας, χωρίς να νιώσει φθόνο ή ζήλια.
Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε σήμερα, τα πάντα καθορίζονται από το συμφέρον και το χρήμα. Σε αυτούς τους καιρούς λοιπόν, χωρίς φίλους, θα κλεινόμασταν στον εαυτό μας. Αυτό εξαιτίας του ότι δε θα υπήρχε κάποιος για να μας δώσει πολύτιμες συμβουλές και να μας ενθαρρύνει στην κατάκτηση της αρετής. Επίσης να κάνει θυσίες για εμάς χωρίς ανταλλάγματα. Να προσπαθήσει να μας προστατέψει από ό,τι μπορεί να μας απογοητεύσει ή να μας πληγώσει. Για όλους αυτούς τους λόγους καταλαβαίνουμε πως οι φίλοι παίζουν ένα σπουδαίο ρόλο στη ζωή μας.
Αποστολοπούλου Ιωάννα.
Ελλάδα
Τι κερδίζει κάποιος εάν επισκεφθεί την Ελλάδα;
Η Ελλάδα είναι η χώρα του φωτός, του ήλιου, των απέραντων παραλιών. Με τις θάλασσές της, τα καθαρά νερά της και το λαμπερό της ήλιο προσφέρει διασκέδαση, χαλάρωση από το άγχος και την ένταση της καθημερινής ζωής στους επισκέπτες της. Παράλληλα η πυκνή βλάστηση των βουνών τους μαγεύει και τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν τα σπορ τους. Συνδυάζει τα βουνά με τις πανέμορφες παραλίες της και τον καθαρό αέρα με το λαμπερό ήλιο. Δημιουργεί χαρούμενη διάθεση και συντελεί στο να αντιμετωπιστούν με αισιοδοξία αλλά και δύναμη οι αντιξοότητες της ζωής. Όλα αυτά κερδίζει κάποιος εάν επισκεφθεί την Ελλάδα, την ομορφότερη χώρα του κόσμου.
Επισκεπτόμενός την κάποιος, θα ανακαλύψει πως αυτή η χώρα γέννησε τον πολιτισμό. Συγχρόνως θα διευρυνθούν οι πνευματικοί του ορίζοντες, εφόσον θα επισκεφθεί αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία, αξιοθέατα όπως η Ακρόπολη, η Αρχαία Ολυμπία, οι Δελφοί, η Λίνδος. Θα γνωρίσει νέα ήθη, έθιμα, συνήθειες και θα επηρεαστεί ο τρόπος ζωής του, αφού πολλές από αυτές τις συνήθειες θα τις υιοθετήσει και στην καθημερινή του ζωή. Τέλος, με αυτό το ταξίδι θα αποκτήσει καινούριες εμπειρίες, γνώσεις και θα καταλάβει πως οι αξίες της ζωής βρίσκονται και σε άλλα πράγματα, πιο απλά και πιο καθημερινά.
Αποστολοπούλου Ιωάννα
Eνδοσχολική βία
Η ενδοσχολική βία είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο στις μέρες μας. Εκδηλώνεται με διαφορές μορφές όπως λεκτικά, σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά. Στη σημερινή εποχή πιο έντονα στους σχολικούς κύκλους συναντάμε την λεκτική και την σωματική βία.
Είναι γενικά παραδεκτό το γεγονός ότι τα παιδιά σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ συχνά την λεκτική και την σωματική βία. Η πρώτη μορφή αφορά την κακή και απαράδεκτη χρήση προσβλητικών λέξεων ή σχολιασμών προς το πρόσωπο του ατόμου. Πολύ συχνά τα παιδιά ανταλλάσουν άσχημες κουβέντες μεταξύ τους. Συνήθως, ο ένας χαρακτήρας είναι πιο επιθετικός απέναντι στον πιο αδύναμο και εκεί παρουσιάζεται το φαινόμενο της λεκτικής βίας. Απειλές, προειδοποιήσεις, εκβιασμοί, βρισιές αυτά είναι τα πιο συνηθισμένα που συμβαίνουν.
Επιπρόσθετα, πέρα από τη λεκτική βία, επίσης συχνά βλέπουμε τη σωματική βία στα σχολεία. Δημιουργούνται παρέες ή αλλιώς κλίκες που έχουν επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε κατώτερα ή πιο αδύναμα παιδιά. Σ' αυτά τα άτομα υπάρχει συνήθως ένας που θεωρείται "αρχηγός" και κατευθύνει και τους υπολοίπους. Βρίσκουν παιδιά που δεν έχουν το θάρρος ν' αντισταθούν ή να αντιμιλήσουν κι εκεί φέρονται βίαια κι άσχημα.
Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι τα φαινόμενα βίας στα σχολεία προέρχονται κυρίως από τη συμπεριφορά που ξεκινάει από την οικογένεια. Συνήθως, παιδιά παραμελημένα από τους γονείς τους, με χωρισμένους γονείς ή με βιώματα βίας μέσα στο σπίτι τους, ξεσπούν στο σχολείο αντιδρώντας έτσι άσχημα για να επιβληθούν σε άλλα παιδιά.
Τα παλαιότερα χρόνια τα δείγματα ενδοσχολικής βίας βίωναν οι μαθητές από τους δασκάλους. Κατά 90% η αιτία μπορεί να ήταν το ότι ο μαθητής δεν είχε διαβάσει ή είχε ξεχάσει κάποιο πράγμα που ήταν απαραίτητο για το μάθημα? ασήμαντοι λόγοι για να αντιδρά έτσι ένας καθηγητής απέναντι σ' ένα παιδί. Ευτυχώς στις μέρες μας δεν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα, οι καθηγητές είναι πιο κοντά στους μαθητές, προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά να κατανοήσουν και να συμμορφωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στους κανόνες του σχολείου και της κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα η βία εκδηλώνεται κατά κύριο λόγο μεταξύ παιδιών ίδιας ή κοντινής ηλικίας, ή με την μορφή εκμετάλλευσης ή απειλής.
Σ' ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους βίας έτυχε να γίνω μάρτυρας πριν λίγες μέρες έξω από το γυμνάσιο του χωριού μας. Μια ομάδα παιδιών εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία ενός άλλου παιδιού, πιο συνεσταλμένου και με λιγότερο θάρρος και το πίεσαν να κάνει μια πολύ υποτιμητική πράξη. προκειμένου να βγάλουν χρήματα έβαλαν το παιδί να ζητιανεύει στα μαγαζιά της γειτονιάς με το πρόσχημα ότι έχασε τα χρήματα που του έδωσε η μάνα του και πως δεν πήρε φαγητό και αν το μάθαινε αυτή θα τον χτυπούσε. Όταν άκουσα το παιδί να λέει αυτό το ψέμα μου έκανε εντύπωση και το παρακολούθησα όσο γυρνούσε στη γειτονιά. Στο τέλος διαπίστωσα πως οι "φίλοι" του τον είχαν βάλει να το κάνει αυτό και του πήραν τα λεφτά. Το παιδί κλαίγοντας ζητούσε βοήθεια και τον βοήθησα. Αυτός θέλησε να πάρει τηλέφωνο τη μητέρα του. Την πήρε μίλησαν κι εγώ της εξήγησα το γεγονός επειδή ήμουν μπροστά και τον υποστήριξα. Θεωρώ πως ήταν το πιο άσχημο δείγμα ψυχολογικής και πνευματικής βίας που μπορεί να συμβεί.
Μια λύση να μειωθούν τα φαινόμενα βίας μέσα στο χώρο του σχολείου είναι οι καθηγητές να πλησιάζουν πιο πολύ τους μαθητές. Όταν συμβαίνει ένα τέτοιο άσχημο γεγονός ο μαθητής που θα έχει ανάγκη από βοήθεια πρέπει να έχει το θάρρος να μοιραστεί το πρόβλημα του ώστε μετά με τη σειρά του ο καθηγητής να δώσει μία λύση στο πρόβλημα του παιδιού.
Τέλος στο μέλλον, για να εξαλειφθούν αυτά τα προβλήματα βίας στους σχολικούς χώρους, πιστεύω ότι θα βοηθήσει και η παρουσία των καθηγητών που είναι σίγουρα πολύτιμη!!!
Eνδοσχολική βία (2)
Η ενδοσχολική βία είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο στις μέρες μας. Εκδηλώνεται με διαφορές μορφές όπως λεκτικά, σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά. Στη σημερινή εποχή πιο έντονα στους σχολικούς κύκλους συναντάμε την λεκτική και την σωματική βία.
Είναι γενικά παραδεκτό το γεγονός ότι τα παιδιά σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ συχνά την λεκτική και την σωματική βία. Η πρώτη μορφή αφορά την κακή και απαράδεκτη χρήση προσβλητικών λέξεων ή σχολιασμών προς το πρόσωπο του ατόμου. Πολύ συχνά τα παιδιά ανταλλάσουν άσχημες κουβέντες μεταξύ τους. Συνήθως, ο ένας χαρακτήρας είναι πιο επιθετικός απέναντι στον πιο αδύναμο και εκεί παρουσιάζεται το φαινόμενο της λεκτικής βίας. Απειλές, προειδοποιήσεις, εκβιασμοί, βρισιές αυτά είναι τα πιο συνηθισμένα που συμβαίνουν.
Επιπρόσθετα, πέρα από τη λεκτική βία, επίσης συχνά βλέπουμε τη σωματική βία στα σχολεία. Δημιουργούνται παρέες ή αλλιώς κλίκες που έχουν επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε κατώτερα ή πιο αδύναμα παιδιά. Σ' αυτά τα άτομα υπάρχει συνήθως ένας που θεωρείται "αρχηγός" και κατευθύνει και τους υπολοίπους. Βρίσκουν παιδιά που δεν έχουν το θάρρος ν' αντισταθούν ή να αντιμιλήσουν κι εκεί φέρονται βίαια κι άσχημα.
Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι τα φαινόμενα βίας στα σχολεία προέρχονται κυρίως από τη συμπεριφορά που ξεκινάει από την οικογένεια. Συνήθως, παιδιά παραμελημένα από τους γονείς τους, με χωρισμένους γονείς ή με βιώματα βίας μέσα στο σπίτι τους, ξεσπούν στο σχολείο αντιδρώντας έτσι άσχημα για να επιβληθούν σε άλλα παιδιά.
Τα παλαιότερα χρόνια τα δείγματα ενδοσχολικής βίας βίωναν οι μαθητές από τους δασκάλους. Κατά 90% η αιτία μπορεί να ήταν το ότι ο μαθητής δεν είχε διαβάσει ή είχε ξεχάσει κάποιο πράγμα που ήταν απαραίτητο για το μάθημα΄ ασήμαντοι λόγοι για να αντιδρά έτσι ένας καθηγητής απέναντι σ' ένα παιδί. Ευτυχώς στις μέρες μας δεν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα, οι καθηγητές είναι πιο κοντά στους μαθητές, προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά να κατανοήσουν και να συμμορφωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στους κανόνες του σχολείου και της κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα η βία εκδηλώνεται κατά κύριο λόγο μεταξύ παιδιών ίδιας ή κοντινής ηλικίας, ή με την μορφή εκμετάλλευσης ή απειλής.
Σ' ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους βίας έτυχε να γίνω μάρτυρας πριν λίγες μέρες έξω από το γυμνάσιο του χωριού μας. Μια ομάδα παιδιών εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία ενός άλλου παιδιού, πιο συνεσταλμένου και με λιγότερο θάρρος και το πίεσαν να κάνει μια πολύ υποτιμητική πράξη. προκειμένου να βγάλουν χρήματα έβαλαν το παιδί να ζητιανεύει στα μαγαζιά της γειτονιάς με το πρόσχημα ότι έχασε τα χρήματα που του έδωσε η μάνα του και πως δεν πήρε φαγητό και αν το μάθαινε αυτή θα τον χτυπούσε. Όταν άκουσα το παιδί να λέει αυτό το ψέμα μου έκανε εντύπωση και το παρακολούθησα όσο γυρνούσε στη γειτονιά. Στο τέλος διαπίστωσα πως οι "φίλοι" του τον είχαν βάλει να το κάνει αυτό και του πήραν τα λεφτά. Το παιδί κλαίγοντας ζητούσε βοήθεια και τον βοήθησα. Αυτός θέλησε να πάρει τηλέφωνο τη μητέρα του. Την πήρε μίλησαν κι εγώ της εξήγησα το γεγονός επειδή ήμουν μπροστά και τον υποστήριξα. Θεωρώ πως ήταν το πιο άσχημο δείγμα ψυχολογικής και πνευματικής βίας που μπορεί να συμβεί.
Μια λύση να μειωθούν τα φαινόμενα βίας μέσα στο χώρο του σχολείου είναι οι καθηγητές να πλησιάζουν πιο πολύ τους μαθητές. Όταν συμβαίνει ένα τέτοιο άσχημο γεγονός ο μαθητής που θα έχει ανάγκη από βοήθεια πρέπει να έχει το θάρρος να μοιραστεί το πρόβλημα του ώστε μετά με τη σειρά του ο καθηγητής να δώσει μία λύση στο πρόβλημα του παιδιού.
Τέλος στο μέλλον, για να εξαλειφθούν αυτά τα προβλήματα βίας στους σχολικούς χώρους, πιστεύω ότι θα βοηθήσει και η παρουσία των καθηγητών που είναι σίγουρα πολύτιμη!!!
Είμαστε όλοι ίδιοι - Είμαστε όλοι διαφορετικοί
Βούναργο, 13/05/2014
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ-ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ
Μια αλήθεια τόσο υπαρκτή, όσο και ξεχασμένη! Όλοι γνωρίζουμε πως η εικόνα του τέλειου φυσιολογικού ανθρώπου δεν υπάρχει. Κάθε άνθρωπος έχει δυνατότητες και αδυναμίες, ικανότητες και δυσκολίες. Κάθε άνθρωπος μοιάζει με όλους τους άλλους και συγχρόνως διαφέρει απ' όλους τους άλλους. ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ!
Κι όμως, πάντοτε το «διαφορετικό» επείχε τη θέση "αποδιοπομπαίου τράγου" στους κόλπους μιας κοινωνίας, θεωρούνταν υπεύθυνο για τη γενικότερη κοινωνική παθογένεια, συντελούσε τον αδύναμο κρίκο της πολιτείας, χωρίς να αντιδρά, αλλά να υπομένει και να ανέχεται. Σήμερα, που η κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας, και γενικότερα της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι μεγάλη, οι ρατσιστικές αντιλήψεις αναζωπυρώνονται και εξελίσσονται με γρήγορους όσο και επικίνδυνους ρυθμούς: μετανάστες, τσιγγάνοι, εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες, άτομα με ειδικές ανάγκες αποτελούν θύματα ρατσισμού.
Έντονα κοινωνικά προβλήματα, ανεργία, φτώχεια, οικονομική ανέχεια, λανθασμένες προκαταλήψεις και στερεότυπα, εθνικιστικά αισθήματα, φόβος για το άγνωστο, αισθήματα ανωτερότητας ( που πηγάζουν από αίσθημα κατωτερότητας) και εν γένει η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας μπορούν να οδηγήσουν στην υιοθέτηση ρατσιστικών συμπεριφορών.
Η κοινωνία μας οφείλει να γνωρίζει ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν επιδρούν μόνο στα άτομα που υφίστανται διακρίσεις, αλλά καθιστούν ευάλωτο ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουν τα θύματα, και το επηρεάζουν αρνητικά, καθώς καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημιουργούνται εντάσεις, συγκρούσεις και ανασφάλεια. Κι ο χειρότερος κίνδυνος είναι ότι ,μέσα σ' αυτό το πολωτικό κλίμα, θύτες και θύματα είναι εύκολο να γίνουν θύματα εκμετάλλευσης και χειραγώγησης εξυπηρετώντας οικονομικά και ιδεολογικά συμφέροντα.
Το ερώτημα είναι ποιες αντιστάσεις μπορεί να αναπτύξει ο σύγχρονος άνθρωπος απέναντι σ' αυτούς τους κινδύνους που ελλοχεύουν στη σημερινή πραγματικότητα, ώστε να ζούμε σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και συναδέλφωσης. Το βασικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι τα προβλήματα ξεπερνιούνται μόνο με συνεργασία, αγάπη και κατανόηση. Ο ΑΛΛΟΣ είναι αδελφός κι όχι εχθρός, όπως διατείνονται συχνά ακόμα και μεγάλοι σύγχρονοι φιλόσοφοι. Έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι ο δρόμος προς τη σωτηρία και την ευημερία, ακόμα και την προσωπική, περνάει μέσα από το συνάνθρωπο. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. Το πρόβλημα του συνόλου είναι κι ατομικό μας πρόβλημα και το ατομικό είναι και συλλογικό!
Χρειάζεται ΠΑΙΔΕΙΑ, πνεύμα οξύ και ισχυρές ηθικές αντιστάσεις. Ιδιαίτερα εμείς, ως νέοι άνθρωποι , πρέπει να έχουμε την προσοχή μας τεταμένη και πνευματική εγρήγορση, ώστε να μην παρασυρόμαστε από λάθος πρότυπα και στερεότυπα, που έντεχνα προωθούν κύκλοι συμφερόντων με ίδιον όφελος.
Άλλωστε, ας σκεφτεί ο καθένας μας ... πόσο εύκολο είναι να έρθει κανείς στη θέση του διαφορετικού;
Τάγαρη Ευανθία-Βασιλική
Γ΄ Τάξη Γυμνασίου
Τα κόκκινα λουστρίνια
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ
Ειρήνη Μάρρα
(ένα διαφορετικό τέλος από τη μαθήτρια, της Α΄τάξης του γυμνασίου, Κωστοπούλου Θεοδώρα)
Είχε στον νου του ολοένα την κόρη του δασκάλου. Δεν έβλεπε μπροστά του. Επιτέλους έμεινε μόνος με τη μάνα του. Της μίλησε. Της άνοιξε την καρδιά του, της εμπιστεύτηκε το σχέδιό του. Εκείνη, όταν άκουσε τι είχε στο μυαλό του, έμπηξε τις φωνές, άρχισε να τραβάει τα μαλλιά της. « Θα με διώξει ο δάσκαλος από τη δούλεψή του κι έχουμε ανάγκη τα λεφτά του! Πήραν τα μυαλά σου αέρα!», του φώναξε και βγήκε χτυπώντας πίσω της δυνατά την πόρτα. Ο νεαρός τσαγκάρης έμεινε κάμποση ώρα σκεφτικός και μετά το αποφάσισε: Θα πάει να την βρει μόνος.
Ήταν Σάββατο απόγευμα, όταν ξεκίνησε για το σπίτι του δασκάλου. Ήξερε πως κάτι φορές έβγαινε μονάχη για να πάει να ανάψει το καντήλι στο ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη. Μπορεί λοιπόν σήμερα και να στεκόταν τυχερός. Όταν έφτασε στον κήπο του σπιτιού της τα πόδια του άρχισαν να τρέμουν. Την είδε που ήταν ψηλά, στο δωμάτιό της και ετοιμαζόταν. Η καρδιά του φτερούγισε κι ένα γλυκό μούδιασμα ένιωσε σε όλο του το κορμί. Σε λίγο το κορίτσι κατέβηκε και άρχισε να περπατά με γρήγορο βήμα. Αυτός την ακολουθούσε. Ο δρόμος γινόταν απόμερος και σε μια στροφή, της βγήκε μπροστά. ?Στάσου μια στιγμή!? την παρακάλεσε. Η κοπέλα σάστισε κι αυτός άρχισε να της λέει κάτι λέξεις ασυνάρτητες, η φωνή του έτρεμε και κόμπιαζε. Η κοπέλα έμενε ασάλευτη. Τότε αυτός σαν σε όνειρο άκουσε τη φωνή του να λέει: "Με θυμάσαι καθόλου; Είμαι ο γιος της παραδουλεύτρας. Θέλω να σου πω ότι σε αγαπάω, πεθαίνω , και τη ζωή μου στη δίνω αν το θελήσεις!? Στα χέρια του κρατούσε τα παπούτσια. Αυτά τα έφτιαξα για σένα", είπε ο νεαρός με μάτια που πετούσαν φλόγες. Η κοπέλα δεν μιλούσε καθόλου, μόνο τον κοίταζε βουβή. Εκείνη την ώρα όμως από κάπου εκεί κοντά ακούστηκαν φωνές, κάποιοι πλησίαζαν. Ο νεαρός τα σάστισε, λαχτάρισε! Εκείνη άπλωσε τα χέρια της να πάρει τα γοβάκια. Τα χέρια τους ενώθηκαν και εκείνος τότε έσκυψε, της έδωσε ένα φιλί και αμέσως έφυγε, χάθηκε πίσω από του θάμνους!
Οι ώρες έγιναν μέρες, οι μέρες εβδομάδες και μήνες και αυτός δεν ξαναφάνηκε. Η κοπέλα έμενε ώρες κάθε μέρα μπροστά στο παράθυρό της, κοιτάζοντας τον δρόμο, μήπως και φανεί πάλι εκείνος ο νεαρός, αλλά αυτός δεν ξανάρθε, ούτε θα ερχόταν ποτέ πια, όμως εκείνη δεν το ήξερε και έμενε εκεί στο παράθυρο να κοιτάζει, κρατώντας στα χέρια της τα κόκκινα λουστρίνια και βαθιά στην καδιά της εκείνο το φιλί!
Η ιστορία του παππού μου
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ
1η Ιουνίου 1944. Οι Γερμανοί μπήκαν στο μικρό χωριό που λεγόταν Σκαφιδιά. Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έμεναν σε αυτοσχέδιες καλύβες, στην ανατολική μεριά του χωριού. Ανάμεσά τους και η κυρά-Γιαννούλα με τον άνδρα της και τα δυο της παιδιά: τον Γιάννη, οκτώ χρόνων και τον Χρήστο, που ήταν έξι.
Εκείνο το απόγευμα, λίγο πριν σουρουπώσει, τα δυο παιδιά έπαιζαν κουτσό σ΄ ένα ξέφωτο, λίγα μέτρα πιο πέρα από την καλύβα τους. Η κυρά-Γιαννούλα βγήκε έξω για να τα φωνάξει. Δεν πρόλαβε όμως. Ακούστηκε ο ανατριχιαστικός ήχος ενός πολυβόλου και μετά…
απόλυτη σιωπή. Έτρεξε γρήγορα να μαζέψει τα παιδιά της, αλλά το θέαμα που αντίκρισε της ξερίζωσε την καρδιά: Ο Χρηστάκης της, πεσμένος στο έδαφος, μέσα στα αίματα… και ο Γιάννης… με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα από το φόβο είχε μείνει ακίνητος να κοιτάζει τον αδερφό του. Ο πόνος αβάσταχτος
Η δύστυχη μάνα έπεσε πάνω στο μικρό παιδί προσπαθώντας να καταλάβει αν ήταν ζωντανό. Μια κραυγή απελπισίας έσκισε τον ουρανό, «Γιατί, Θεέ μου, γιατί;»
Ύστερα από λίγα λεπτά σταμάτησε σ΄ εκείνο το σημείο ένα γερμανικό τζιπ και πήρε το εξάχρονο αγόρι και την κυρα-Γιαννούλα και τους πήγε στο νοσοκομείο. Ο Γιάννης έτρεξε ζαλισμένος να ειδοποιήσει τον πατέρα του.
Όταν οι γιατροί αντίκρισαν τον μικρό Χρήστο, δεν πίστευαν στα μάτια τους. Η σφαίρα είχε τρυπήσει τον δεξιό κρόταφο διαπερνώντας την πίσω πλευρά του κεφαλιού. Τον εξέτασαν προσεκτικά. Το χέρι και το πόδι παράλυτα. Η αιμορραγία δεν είχε σταματημό. Το μόνο πράγμα που μαρτυρούσε ζωή ήταν μια μικρή ανάσα που ανεβοκατέβαινε στο παιδικό στήθος. Οι γιατροί έκαναν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν… τώρα δεν γινόταν τίποτα άλλο. Μόνο ο Θεός θα αποφάσιζε…
Η κυρα-Γιαννούλα κοίταζε τους γιατρούς κατάματα προσπαθώντας να καταλάβει. Ένα χρόνο πριν είχε χάσει το άλλο της παιδί, ένα δίχρονο αγοράκι, από πνευμονία. Δεν θα άντεχε κι άλλη απώλεια. Η μόνη της παρηγοριά, η μόνη της ελπίδα, ήταν η Παναγία. Δεν μπορεί, μάνα ήταν κι αυτή. Θα καταλάβαινε, θα την συμπονούσε… Γονάτισε μπροστά στην εικόνα της και την ικέτεψε. Τα δάκρυά της τής έκαψαν το πρόσωπο, η καρδιά της κόντεψε να σπάσει από την αγωνία…
Πέρασε καιρός. Έξι μήνες έμεινε ο Χρήστος στο νοσοκομείο. Εκτός από το χέρι και το πόδι του, είχε χάσει και τη φωνή του. Έξι μήνες η κυρα-Γιαννούλα του κρατούσε το χέρι μέρα-νύχτα και λαχταρούσε ν΄ ακούσει την φωνούλα του. Το μίσος για τους Γερμανούς της θόλωνε το μυαλό. «Ανάθεμά τους», έλεγε και ξανάλεγε, «ανάθεμά τους».
Ήρθε η μέρα που θα έφευγαν απ’ το νοσοκομείο. Όταν βγήκαν έξω, η ταλαίπωρη μάνα κοίταξε πίσω της και ευχήθηκε να μην περάσει από την πόρτα ξανά. Κρατώντας σφιχτά το παιδί της μπήκε στο αυτοκίνητο που τους περίμενε για να τους πάει στην φτωχική καλύβα τους. Στον δρόμο, όμως, την περίμενε μία μεγάλη έκπληξη. Την ώρα που περνούσαν έξω από το μοναστήρι της Εισοδιώτισσας, χτύπησε η καμπάνα. Την ίδια στιγμή ακούστηκε η φωνή του Χρήστου: «Μάνα, η καμπάνα!» Έκπληκτη η κυρα-Γιαννούλα έστρεψε τα μάτια της στην εκκλησία. «Ευχαριστώ, Παναγιά μου!», ψέλλισε μέσα από αναφιλητά. «Ευχαριστώ!» ‘Έκανε το σταυρό της και στράφηκε στο παιδικό προσωπάκι. «Μη φοβάσαι», του είπε χαϊδεύοντας το μάγουλό του. «Θα τα καταφέρουμε…»
Αργότερα έμαθαν πως ο Γερμανός που - από λάθος - χτύπησε τον μικρό Χρήστο και τους μετέφερε στο νοσοκομείο… αυτοκτόνησε με το ίδιο όπλο.
Κλειώ-Δανάη Διαμαντοπούλου
Πόλεμος και ειρήνη
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
۞
Το Περιστέρι της Χαράς
σε μια καρδιά ανατέλλει ̇
είναι η Ειρήνη η γλυκιά
που την Αγάπη θέλει
Το Μίσος και τον Πόλεμο
κανείς δεν αγαπάει
όλοι Ειρήνη θέλουνε
στον κόσμο να κρατάει
Έι εσύ, παιδάκι εκεί,
εσύ, τι γνώμη έχεις;
Τον Πόλεμο αγαπάς
ή την Ειρήνη θέλεις;
Μα, βέβαια, τι με ρωτάς;
Δεν ξέρεις; Την Ειρήνη!
Εκείνη νε θα αγαπώ
Και όχι την Οδύνη
Ελευθερία Κόκορη
14 ετών
Γράμμα στον παππού
Αλποχώρι, 28-11-2019
Σε σκέφτομαι παππού, καθισμένο πάντα εκεί να αγναντεύεις το ηλιοβασίλεμα και να αναπολείς τα περασμένα. Θυμάσαι; Εκεί μου έλεγες τις πιο ωραίες ιστορίες για τον πόλεμο, για τα σκληρά εκείνα χρόνια της κατοχής, για τα παιδικά σου καμώματα, για όλη σου τη ζωή.
Θυμάσαι παππού, μια μέρα που έριξα πάνω σου τον καφέ και συ γελούσες, με εκείνο το βραχνό γέλιο και με κοίταζες όλο αγάπη; Τότε που σε κέρδισα στο τάβλι; Θυμάσαι τα πειράγματα και τα αστεία που κάναμε; Κάθε φορά που με κοιτούσες και μου έδειχνες την αγάπη και τον θαυμασμό σου, με έκανες να νιώθω μοναδική και ευτυχισμένη! Όταν η μαμά με μάλωνε, έτρεχα να χωθώ στην αγκαλιά σου και συ με κρατούσες σφιχτά ,τυλίγοντας γύρω μου τα κουρασμένα χέρια σου. Μόνο εκεί ένιωθα σιγουριά και ασφάλεια. Τότε που είχα σπάσει το πόδι μου, με έπαιρνες αγκαλιά και μου τραγουδούσες μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Θυμάσαι παππού, τις βόλτες μας στο δάσος με το γαϊδουράκι σου που λάτρευες; Και όταν κάποτε αρρώστησες, που μου έλεγες πως όταν πεθάνεις θα γίνεις το πιο φωτεινό αστέρι στον ουρανό να μου φωτίζεις τον δρόμο; Και εγώ σε άκουγα και προσευχόμουν να γίνεις καλά για να σε έχω πολλά χρόνια κοντά μου! Θυμάμαι πόση χαρά ένιωθα κάθε φορά που πηγαίναμε στην θάλασσα και μαζεύαμε βότσαλα και κοχύλια! Έχω ακόμα το καλαθάκι από όστρακα που είχες φτιάξει με τα χέρια σου!
Και τώρα παππού κάθεσαι κάτω από την κληματαριά, που τόσο αγαπούσες, και εγώ θα σου διαβάσω το γράμμα μου μήπως και με νιώσεις. Τι να σκέφτεσαι άραγε; Πού ταξιδεύει ο λογισμός σου; Πώς γίνεται να με κοιτάς και το βλέμμα σου να χάνεται; Πώς γίνεται να μην αναγνωρίζεις το πρόσωπό μου; Είναι δυνατόν να με ξέχασες, εσύ που με ένα σου βλέμμα καταλάβαινες όλες μου τις επιθυμίες; Εσύ που μου κρατούσες το χέρι και ένιωθα ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου; Εσύ που έλεγες ότι είμαι όλη σου η ζωή;
Ξέρω, δεν έχει νόημα να σου ζητήσω να γυρίσεις πίσω κι ας μου λείπουν το χάδι σου, τα σοφά σου λόγια! Όμως ας μην πικραινόμαστε παππού, γιατί από εδώ και μπρός θα σου κρατάω εγώ το χέρι για να νιώθεις εσύ δυνατός. Δεν πειράζει που απουσιάζει το ζεστό σου βλέμμα, αρκεί το τραπεζάκι κάτω από την κληματαριά να μην μείνει έρημο και να μην σκεπαστεί από ξεραμένα φύλλα και σκόνη. Αρκεί να κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα και ας μην έχει το ίδιο παραμυθένιο χρώμα με τότε…
Με αγάπη,
Η εγγονή σου,
Δανάη
Εργασία της μαθήτριας Δανάης Διαμαντοπούλου.
Cut down No2 ή Καραντινάτα όνειρα
Cut down No2
ή
Καραντινάτα όνειρα
Απ’ όσο με θυμάμαι, ήμουν πάντα ένα παιδί γεμάτο ζωντάνια, κέφι, χαρά για τη ζωή και το παιχνίδι!!!
Όπως και να έρχονταν τα πράγματα, είχα πάντα ένα τρόπο για να δραπετεύω από την καταιγίδα της αλήθειας, και να καταφεύγω στα παραπάνω…
Έτσι και αυτή τη φορά χρειάστηκε να βρω μια λάμα, για να τροχίσω τα σίδερα της φυλακής μου. Η λάμα το μυαλό μου και η φυλακή το ίδιο μου το σπίτι. Το μέρος που κάποτε μου προσέφερε ξεκούραση και ηρεμία, τώρα έχει μετατραπεί στο χειρότερο εφιάλτη μου, που έρχεται κάθε βράδυ στον ύπνο μου και μου γεννά ένα διαπεραστικό ρίγος.
Ύστερα, έρχεται το πρωί και η ώρα για το ηλεκτρονικό μάθημα, που θα ακούσεις και θα δεις τους αγαπημένους σου καθηγητές και φίλους. Είναι η ώρα που ξεχνάς αυτά που σε δέρνουν, που σε μαστιγώνουν…
Το ζεστό γάλα δεν μπορεί πλέον να με αναζωογονήσει. Αντιθέτως, όσο περνά ο καιρός το νιώθω όλο και πιο κρύο να κυλά στο λαιμό μου. Και, όταν τελικά έρθει η ώρα για το τηλε-μάθημα, με πλημυρίζει πια ένα αίσθημα αδιαθεσίας.
Πόσο πολύ πραγματικά θα ήθελα να βρισκόμουν ξανά στο σχολείο μου, να λέμε αστεία με τους συμμαθητές μου και να σταματάμε αμέσως όταν μπαίνει ο καθηγητής στην τάξη. Έτσι όμως γίνεται συνήθως. Ό,τι ζεις καθημερινά το βαριέσαι, όταν όμως το χάνεις, τότε είναι που το επιθυμείς ξανά.
Δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί άλλο αυτό. Κουράστηκα να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε ημέρα. Ξύπνημα, πρωϊνό, τηλεκπαίδευση, μεσημεριανό, διάβασμα, τηλε-φροντιστήριο, βραδινό και ξανά ύπνος. Και άντε φτου πάλι, την επόμενη ημέρα, τα ίδια από την αρχή…
Το πήρα απόφαση! Θα βάλω σε εφαρμογή το πολυπόθητο σχέδιο μου. Είναι μέρες τώρα που το ετοιμάζω και πρέπει να είναι αλάνθαστο, να είναι τέλειο και ολοκληρωμένο!!! Επιτέλους, θα χρησιμοποιήσω ξανά τη λάμα του μυαλού μου και θα κόψω τα κάγκελα αυτού του βαρετού, καθημερινού μου προγράμματος. Πώς θα το καταφέρω αυτό; Με έναν άσσο κρυμμένο πάντα στο μανίκι μου, τη φαντασία του μυαλού μου!!! Ναι, ναι· η φαντασία, η οποία χωρίς εργαλεία, χωρίς έξοδα και χωρίς πολύ κόπο μπορεί να κάνει θαύματα…
Παίρνω, λοιπόν, έναν παγκόσμιο χάρτη και τον απλώνω στο πάτωμα του δωματίου μου. Πιάνω ένα μολύβι και κλείνω τα μάτια μου. Κατεβάζω το μολύβι στο χάρτη και τραβάω μια γραμμή. Ανοίγω τα μάτια μου σιγά-σιγά, και αντικρύζω τη χώρα που σημάδεψα με το μολύβι μου. Είναι η ΓΑΛΛΙΑ!!!
Στο μυαλό μου αμέσως έρχονται πολλά αξιοθέατά της με πρώτο από όλα τον Πύργο του Άϊφελ!!! Όμως μια δεύτερη σκέψη με ανατριχιάζει… Ο Ιός υπάρχει και εκεί. Θεέ μου, δεν μπορώ να πάω πουθενά στον υπόλοιπο κόσμο που να μην υπάρχει αυτός ο αναθεματισμένος αόρατος εχθρός;
Χωρίς να πτοούμαι ξανακλείνω τα μάτια μου, κατεβάζω το μολύβι μου στο χάρτη και συνεχίζω. Προσπαθώ να ταξιδέψω όσο πιο μακριά γίνεται. Περνώ πάνω από θάλασσες και ωκεανούς, βουνά, νησιά και ηπείρους. Μέχρι που δε νιώθω πλέον να υπάρχει το χαρτί κάτω από το μολύβι μου. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Με τον τρόπο αυτό φτάνω σε μέρη πολύ μακρινά και ανεξερεύνητα, που ακόμα και οι μεγαλύτεροι εξερευνητές του κόσμου δεν τα αποτύπωσαν σε κάποιο χάρτη.
Εκεί, βλέπω απέραντα δάση και βουνά με χιόνια, καταρράκτες και ποτάμια. Βλέπω απέραντους κάμπους και κοπάδια από πολλά και διάφορα είδη ζώων που τρέχουν σαν τρελά στο κάλεσμα της φύσης. Μακάρι να ήσαστε κι εσείς εκεί και να τα βλέπατε, όπως τα είδα εγώ…
Ο ήλιος να ανατέλλει από τη μία, και να πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν τελειώνει ποτέ, και να δύει από την άλλη και να χάνεται στα πέρατα της γης μαζί με τις ελπίδες σου.
Κοιτάζω προς τη μεριά που με είχε συνεπάρει πιο πολύ, εκεί που ο κόσμος δεν τελειώνει, και έπειτα από την άλλη μεριά που ο κόσμος έχει μετατραπεί σε φυλακή του μυαλού μου. «Λοιπόν, ΕΓΩ αποφασίζω», συλλογίστηκα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει. Όμως, στη συνέχεια δίστασα. Σκέφτηκα πως, αν το μάθουν και άλλοι άνθρωποι, θα το καταστρέψουν. Άνοιξα γρήγορα τα μάτια μου. Όντως σκέφτηκα, δεν είμαστε φυλακισμένοι από τον ιό, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς έχουμε κάνει τον κόσμο που ζούμε να διαφέρει τόσο πολύ από τον κόσμο που αντίκρισα…
Χωρίς δεύτερη σκέψη, έσβησα αμέσως τις μολυβιές από τον χάρτη και τον μάζεψα από το πάτωμα. Κανείς δεν πρέπει να μάθει γι’ αυτόν τον κόσμο. «Κανείς», σκέφτηκα, και βγήκα από το δωμάτιό μου αλλαγμένος άνθρωπος, γεμάτος ελπίδα και όνειρα!!!
Παναγιώτης Αλεξόπουλος του Μάριου
Β΄ Τάξη Γυμνασίου Βουνάργου
13/12/2020
Αλλάξαμε…
Αλλάξαμε…
Άλλαξαν τα χρόνια… Κάποτε δεν υπήρχε τόσο άγχος για την επιβίωση. Δεν υπήρχε τόση αγωνία, δεν σκεφτόμαστε τι δουλειά θα κάνουμε σήμερα για να ζήσουμε…
Εδώ φτάσαμε· να ζούμε σε έναν κόσμο κλειδωμένοι μέσα σε κουτιά που πριν από την καραντίνα ήταν το σπίτι μας και για μερικά χρόνια ζούσαμε ευχάριστα. Αυτή η φυλακή μας έχει διαλύσει στην ουσία…
Τα σχολεία μας… τι έγιναν τα σχολεία μας που πήγαινες και ένοιωθες ΑΝΘΡΩΠΟΣ, έβλεπες τα πρόσωπα με τα οποία μεγάλωσες, ΕΝΟΙΩΘΕΣ, γελούσες και άλλα πολλά…; Αλλά τότε ήμασταν άνθρωποι, τώρα είμαστε ρομποτάκια που ελέγχουν άλλοι.
Οι μάσκες… φυσικά! Πρέπει να τις φοράμε, αλλά έως πότε; Έχει αρχίσει να κουράζει το θέμα με τον κορονοϊό!
Ας είναι…
Καλό είναι να κάνουμε ό,τι μας πουν για την υγεία μας και την υγεία τον γύρω μας για να ζήσουμε και ας ευχηθούμε: σύντομα να ξανανταμώσουμε!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Β1
7/1/2021
Με ή χωρίς anti-virus?
Με ή χωρίς anti-virus?
Δεν ξέρω και πολλά… συνήθως στη ζωή μου τα πάω λάθος' αυτή τη στιγμή έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον… Γιατί είμαι σε μια ηλικία που αυτά που έχω δεν μου φτάνουν και θέλω και άλλα περισσότερα.. Ίσως φταίει το ότι δεν έχουμε τόσα χρήματα για όλα. Έχω μια εμμονή ό,τι καινούργιο βλέπω και μου αρέσει θέλω να το πάρω δικό μου π.χ. απλά ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ κλπ.. Όπως κάθε παιδί στην ηλικία μου… Παρόλο που γνωρίζω πως είναι αδύνατο να εκπληρώνονται όλες οι επιθυμίες μου. Και επιβλαβές. Και ξέρω, επίσης, πως δεν θα κερδίσω κάτι περισσότερο, ούτε θα αλλάξει κάτι στην ουσία, αν αποκτήσω όλα αυτά. Φυσικά ο καθένας θα ήθελε να έχει κάτι ακριβό και να το επιδεικνύει στους άλλους λες και κερδίζει κάτι, χωρίς μάλιστα να σκέφτεται την οικονομική ένδεια της οικογένειάς του. Επιμένει να το πάρει μόνο και μόνο για να το δείξει στους φίλους του.. Πράγματι, εμένα δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων για το τι θα πουν για εμένα, το τι φοράω, το πώς μιλάω ή για την συμπεριφορά μου. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τους πάντες αλλά και ευγενική… Να όμως που και τις επιθυμίες μου καμμιά φορά δεν μπορώ να τις ελέγξω. Ανθρώπινο, θα μου πείτε…
Πιστεύω, λοιπόν, πως θα ήταν ενδιαφέρον και εξίσου φανταστικό, αν μάζευα λεφτά από τώρα μέχρι να μεγαλώσω και να αρχίσω να κάνω ταξίδια στον κόσμο. Αναμφίβολα, είναι ό,τι καλύτερο για μένα, αν και δεν το έχω βιώσει ποτέ - να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Έχει ταξιδέψει μια από τις αδελφές μου και μου έχει πει πως είναι υπέροχα· να βλέπεις κάτι διαφορετικό πέρα από τη δική σου χώρα… Να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους, να θαυμάζεις πολλά ωραία μεγάλα αξιοθέατα όπως κτήρια, σπίτια, ακόμα και τον πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, στη Γαλλία.. το κάθε σημείο της γης έχει και κάτι ξεχωριστό· αυτό σε κάνει να αποχτάς μεγάλο ενδιαφέρον... Ο καθένας θα ήθελε να ταξιδέψει στο αγαπημένο του μέρος, αν είχε την δυνατότητα να το κάνει- είμαι σίγουρη γι’ αυτό…
Εγώ που μαθαίνω ακόμα θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με το σχολείο, έτσι ώστε να μάθω περισσότερα πράγματα και να ασχοληθώ με αυτό που θέλω.. Αν το ’χω βάλει στόχο, οπωσδήποτε θα τα καταφέρω, έτσι πιστεύω. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, το τηλέφωνο μου αποσπά την προσοχή… ’Ντάξει, είναι (λίγο) απαραίτητο να το ’χεις, γιατί κάπου χρησιμεύει, αλλά από μια ηλικία κι έπειτα…. Όχι από τα 8 ή τα 10…. Ειδικά από τα πρώτα χρόνια πρέπει να χαρείς την παιδική σου ηλικία, γιατί είναι ωραίο συναίσθημα μετά τα 15 -16 να θυμάσαι τι έκανες, όταν ήσουν μικρός - και θα σου λείψει πολύ αυτό…
Τώρα, έχει έρθει καταστροφή…
Εξαιτίας ενός ιού σε όλες τις χώρες έχουμε καραντίνα… είναι ό,τι χειρότερο αλήθεια!
Η καραντίνα είναι μια ψυχολογική συνθήκη που για κάποιους μπορεί να είναι και…ευχάριστη(!) ή… βολική. Για μένα είναι κατά βάση βαρετή. Και δεν λέω ότι χαίρομαι που χάνω μαθήματα από το σχολείο αλλά το αντίθετο μάλιστα.. Για να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα.. Μέσω διαδικτύου δεν μαθαίνω τίποτα, γιατί ούτε καν τις κατάλληλες ώρες που μας χρειάζεται να αφιερώσουμε στο σχολείο δεν έχουμε.. Μπορεί επίσης να λέω κάποιες φορές ότι μισώ το σχολείο και δεν θέλω να πάω και να κλείσει για πάντα. Όμως τώρα συνειδητοποίησα πόσο το επιθυμώ! Θέλω να πηγαίνω γιατί βλέπω φίλους. Ακόμα κι αν κάποιοι δεν μου αρέσουν εξαιτίας των τρόπων και της συμπεριφοράς τους… Εντάξει… ίσως να φταίει και η εφηβεία σε αυτή την φάση τώρα.. Δεν ξέρω αν ‘‘μεγαλώσουν’’ ή αν θα ωριμάσουν και πότε..
Θέλω να βλέπω τους φίλους μου… αυτούς που ταιριάζω κι επικοινωνώ, να συγχρωτίζομαι με αυτούς, να τους βλέπω, να τους αγγίζω, να εκνευρίζομαι με τους ενοχλητικούς και να εκνευρίζονται μαζί μου, να αλληλοεπιδρώ με λίγα λόγια… Αυτή είναι η ζωή.
Βέβαια, για να μην γκρινιάζω, οφείλω να ομολογήσω και τις ευχάριστες πλευρές αυτού του εγκλεισμού. Για παράδειγμα, μου προσφέρει ώρα με την οικογένειά μου και τους κοντινούς φίλους.
Πολλές φορές τον αξιοποιώ κάνοντας πολλά και διάφορα πράγματα, όπως να πηγαίνω βόλτες στο χωριό μου με τους φίλους μου ή την αδελφή μου, να βλέπω ξένες σειρές ή ακόμα και να πηγαίνω στη θάλασσα… παρόλο που δεν επιτρέπεται να βγούμε από το σπίτι χωρίς SMS και μόνο για κάποιο σημαντικό λόγο. Σημαντικός λόγος θεωρείται η επίσκεψη σε γιατρό ή φαρμακείο, η ανάγκη προμήθειας αγαθών πρώτης ανάγκης και άλλα παρόμοια. Όμως, εγώ θεωρώ εξίσου σημαντική αυτή τη βόλτα στη θάλασσα. Γιατί μόνο εκεί γαληνεύω· τα κύματά της είναι σαν να παρασέρνουν μαζί τους ό,τι άσχημο μου βασανίζει το μυαλό και μου το φέρνουν πίσω φωτεινό και πεντακάθαρο ακουμπώντας το στο ακρογιάλι μπρος στα πόδια μου μαζί με τον αφρό της θάλασσας. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος διαφυγής και είναι πολύ σημαντικός.
Υπάρχουν βέβαια και μέρες που δεν έχω να κάνω τίποτα… Προφανώς επειδή βαριέμαι ή επειδή δεν έχω διάθεση. Αντί να βγαίνω έξω κάθομαι και χαζεύω στο ίντερνετ ή ακούω μουσική! Αυτό κυρίως με κάνει να ξεχνιέμαι ακούγοντας τα αγαπημένα μου κομμάτια.
Λοιπόν, κάπου εδώ ολοκλήρωσα αυτά που ήθελα να γράψω, γιατί αυτή η δυνατότητα έκφρασης μου δίνει λίγο κουράγιο μπορώ να πω..
Αυτή είναι η δική μου καραντίνα!
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Β2
7/1/2021
"ΚορωνοΧριστούγεννα"
<<ΚορωνοΧριστούγεννα>>
Τα φετινά Χριστούγεννα, δεν είναι όπως τα προηγούμενα.
Όλα περιορισμένα, την παραμονή δεν θα ακούσουμε τα κάλαντα που κάθε χρόνο ακούγαμε,τα οποία μας μεταφέρουν ένα από τα πιο χαρμόσυνα γεγονότα, την γέννηση του Σωτήρα, μεταδίδοντας ελπίδα και χαρά.
Το γιορτινό τραπέζι και αυτό με λιγοστά άτομα... Κάποιοι συνάνθρωποί μας δυστυχώς δεν θα το έχουν καθόλου, γιατί αυτοί που έχουν τους χώρους εστίασης, θα είναι κλειστοί αφού δούλεψαν μόνο για λίγους μήνες μέσα στην χρονιά, με αποτέλεσμα να μην έχουν να πάρουν τα απαραίτητα ώστε να γευματίσουν όλοι μαζί στην μεγάλη αυτή εορτή. Οι ναοί μας, μόνο με περιορισμό των 25 ατόμων με μάσκες και αποστάσεις, που τις προηγούμενες χρονιές στους Μητροπολιτικούς ναούς ήταν 700 άτομα.
Αν βοηθούσαμε όλοι τους συνάνθρωπούς μας με ό,τι έχουμε,τα πράγματα σαφώς θα ήταν καλύτερα για όλους μας, αλλά δυστυχώς πλέον επικρατεί ο εγωισμός και ο ατομικισμός που δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσά μας, γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε Χριστούγεννα σε ένα ζεστό σπιτικό με ένα τραπέζι γεμάτο, από ποικιλία φαγητών.
Δεν πρέπει όμως να χάσουμε την ελπίδα μας, διότι όπως λέμε <<πεθαίνει τελευταία>>. Πρέπει να κάνουμε υπομονή -μεγάλη λέξη στις μέρες μας- ώστε να βγούμε νικητές και όχι ηττημένοι και να προσδοκούμε όλοι ένα καλύτερο μέλλον, με επιστροφή στην κανονική καθημερινότητά μας, χωρίς περιορισμούς, για να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Χριστόπουλος Κωνσταντίνος Β2
21/12/2020
