Cut down No2 ή Καραντινάτα όνειρα

Cut down No2

ή

Καραντινάτα όνειρα

     Απ’ όσο με θυμάμαι, ήμουν πάντα ένα παιδί γεμάτο ζωντάνια, κέφι, χαρά για τη ζωή και το παιχνίδι!!!

      Όπως και να έρχονταν τα πράγματα, είχα πάντα ένα τρόπο για να δραπετεύω από την καταιγίδα της αλήθειας, και να καταφεύγω στα παραπάνω…

      Έτσι και αυτή τη φορά χρειάστηκε να βρω μια λάμα, για να τροχίσω τα σίδερα της φυλακής μου. Η λάμα το μυαλό μου και η φυλακή το ίδιο μου το σπίτι. Το μέρος που κάποτε μου προσέφερε ξεκούραση και ηρεμία, τώρα έχει μετατραπεί στο χειρότερο εφιάλτη μου, που έρχεται κάθε βράδυ στον ύπνο μου και μου γεννά ένα διαπεραστικό ρίγος.

     Ύστερα, έρχεται το πρωί και η ώρα για το ηλεκτρονικό μάθημα, που θα ακούσεις και θα δεις τους αγαπημένους σου καθηγητές και φίλους. Είναι η ώρα που ξεχνάς αυτά που σε δέρνουν, που σε μαστιγώνουν…

     Το ζεστό γάλα δεν μπορεί πλέον να με αναζωογονήσει. Αντιθέτως, όσο περνά ο καιρός το νιώθω όλο και πιο κρύο να κυλά στο λαιμό μου. Και, όταν τελικά έρθει η ώρα για το τηλε-μάθημα, με πλημυρίζει πια ένα αίσθημα αδιαθεσίας.

     Πόσο πολύ πραγματικά θα ήθελα να βρισκόμουν ξανά στο σχολείο μου, να λέμε αστεία με τους συμμαθητές μου και να σταματάμε αμέσως όταν μπαίνει ο καθηγητής στην τάξη. Έτσι όμως γίνεται συνήθως. Ό,τι ζεις καθημερινά το βαριέσαι, όταν όμως το χάνεις, τότε είναι που το επιθυμείς ξανά.

     Δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί άλλο αυτό. Κουράστηκα να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε ημέρα. Ξύπνημα, πρωϊνό, τηλεκπαίδευση, μεσημεριανό, διάβασμα, τηλε-φροντιστήριο, βραδινό και ξανά ύπνος. Και άντε φτου πάλι, την επόμενη ημέρα, τα ίδια από την αρχή…

     Το πήρα απόφαση! Θα βάλω σε εφαρμογή το πολυπόθητο σχέδιο μου. Είναι μέρες τώρα που το ετοιμάζω και πρέπει να είναι αλάνθαστο, να είναι τέλειο και ολοκληρωμένο!!! Επιτέλους, θα χρησιμοποιήσω ξανά τη λάμα του μυαλού μου και θα κόψω τα κάγκελα αυτού του βαρετού, καθημερινού μου προγράμματος. Πώς θα το καταφέρω αυτό; Με έναν άσσο κρυμμένο πάντα στο μανίκι μου, τη φαντασία του μυαλού μου!!! Ναι, ναι· η φαντασία, η οποία χωρίς εργαλεία, χωρίς έξοδα και χωρίς πολύ κόπο μπορεί να κάνει θαύματα…

     Παίρνω, λοιπόν, έναν παγκόσμιο χάρτη και τον απλώνω στο πάτωμα του δωματίου μου. Πιάνω ένα μολύβι και κλείνω τα μάτια μου. Κατεβάζω το μολύβι στο χάρτη και τραβάω μια γραμμή. Ανοίγω τα μάτια μου σιγά-σιγά, και αντικρύζω τη χώρα που σημάδεψα με το μολύβι μου. Είναι η ΓΑΛΛΙΑ!!!

     Στο μυαλό μου αμέσως έρχονται πολλά αξιοθέατά της με πρώτο από όλα τον Πύργο του Άϊφελ!!! Όμως μια δεύτερη σκέψη με ανατριχιάζει… Ο Ιός υπάρχει και εκεί. Θεέ μου, δεν μπορώ να πάω πουθενά στον υπόλοιπο κόσμο που να μην υπάρχει αυτός ο αναθεματισμένος αόρατος εχθρός;

       Χωρίς να πτοούμαι ξανακλείνω τα μάτια μου, κατεβάζω το μολύβι μου στο χάρτη και συνεχίζω. Προσπαθώ να ταξιδέψω όσο πιο μακριά γίνεται. Περνώ πάνω από θάλασσες και ωκεανούς, βουνά, νησιά και ηπείρους. Μέχρι που δε νιώθω πλέον να υπάρχει το χαρτί κάτω από το μολύβι μου. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Με τον τρόπο αυτό φτάνω σε μέρη πολύ μακρινά και ανεξερεύνητα, που ακόμα και οι μεγαλύτεροι εξερευνητές του κόσμου δεν τα αποτύπωσαν σε κάποιο χάρτη.

       Εκεί, βλέπω απέραντα δάση και βουνά με χιόνια, καταρράκτες και ποτάμια. Βλέπω απέραντους κάμπους και κοπάδια από πολλά και διάφορα είδη ζώων που τρέχουν σαν τρελά στο κάλεσμα της φύσης. Μακάρι να ήσαστε κι εσείς εκεί και να τα βλέπατε, όπως τα είδα εγώ…

     Ο ήλιος να ανατέλλει από τη μία, και να πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν τελειώνει ποτέ, και να δύει από την άλλη και να χάνεται στα πέρατα της γης μαζί με τις ελπίδες σου.

     Κοιτάζω προς τη μεριά που με είχε συνεπάρει πιο πολύ, εκεί που ο κόσμος δεν τελειώνει, και έπειτα από την άλλη μεριά που ο κόσμος έχει μετατραπεί σε φυλακή του μυαλού μου. «Λοιπόν, ΕΓΩ αποφασίζω», συλλογίστηκα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει. Όμως, στη συνέχεια δίστασα. Σκέφτηκα πως, αν το μάθουν και άλλοι άνθρωποι, θα το καταστρέψουν. Άνοιξα γρήγορα τα μάτια μου. Όντως σκέφτηκα, δεν είμαστε φυλακισμένοι από τον ιό, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς έχουμε κάνει τον κόσμο που ζούμε να διαφέρει τόσο πολύ από τον κόσμο που αντίκρισα…

     Χωρίς δεύτερη σκέψη, έσβησα αμέσως τις μολυβιές από τον χάρτη και τον μάζεψα από το πάτωμα. Κανείς δεν πρέπει να μάθει γι’ αυτόν τον κόσμο. «Κανείς», σκέφτηκα, και βγήκα από το δωμάτιό μου αλλαγμένος άνθρωπος, γεμάτος ελπίδα και όνειρα!!!

Παναγιώτης Αλεξόπουλος του Μάριου

Β΄ Τάξη Γυμνασίου Βουνάργου

13/12/2020