Αλλάξαμε…

Αλλάξαμε…

       Άλλαξαν τα χρόνια… Κάποτε δεν υπήρχε τόσο άγχος για την επιβίωση. Δεν υπήρχε τόση αγωνία, δεν σκεφτόμαστε τι δουλειά θα κάνουμε σήμερα για να ζήσουμε…

       Εδώ φτάσαμε· να ζούμε σε έναν κόσμο κλειδωμένοι μέσα σε κουτιά που πριν από την καραντίνα ήταν το σπίτι μας και για μερικά χρόνια ζούσαμε ευχάριστα. Αυτή η φυλακή μας έχει διαλύσει στην ουσία… 

      Τα σχολεία μας… τι έγιναν τα σχολεία μας που πήγαινες και ένοιωθες ΑΝΘΡΩΠΟΣ, έβλεπες τα πρόσωπα με τα οποία μεγάλωσες, ΕΝΟΙΩΘΕΣ, γελούσες και άλλα πολλά…; Αλλά τότε ήμασταν άνθρωποι, τώρα είμαστε ρομποτάκια που ελέγχουν άλλοι. 

      Οι μάσκες… φυσικά! Πρέπει να τις φοράμε, αλλά έως πότε; Έχει αρχίσει να κουράζει το θέμα με τον κορονοϊό!

     Ας είναι…

Καλό είναι να κάνουμε ό,τι μας πουν για την υγεία μας και την υγεία τον γύρω μας για να ζήσουμε και ας ευχηθούμε: σύντομα να ξανανταμώσουμε! 

                                                                                                             ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Β1

7/1/2021